Doe de struisvogel (en een paar dromedarissen)
Terwijl Maaike nog in bed lag, zat ik met een aantal Donnawinnaars al op een kameel. Sorry: dromedaris. Eerst werd de Dromedaris-kus gedemonstreerd: je neemt een stuk groente (ik denk dat het cactus was; in elk geval iets dat die beesten graag lusten) tussen je tanden, en de dromedaris komt dat dan opeten. Nadien was het aan onze beurt. En mijn excuses: ik wil veel doen voor de foto, maar dit vond ik echt vies! Gelukkig deden de anderen het wel en hebben we toffe foto’s kunnen maken. Toen was het tijd voor het echte werk.
We waren met 9 en bijna iedereen had zijn eigen dromedaris. Erop geraken leek simpeler dan het was. Zo’n dromedaris knielt namelijk niet neer. Je moet er met een zwierige zwaai een been overgooien terwijl een Tunesiër je andere been een meter omhoog tilt. Het scheelde niet veel of we hadden allemaal een liesbreuk, maar soit, ’t is gelukt. We reden al wiebelend een klein uurtje door het Tunesische landschap met olijfbomen en cactussen, en toen werden we afgezet bij de struisvogelfarm die we ook nog gingen bezoeken. Iedereen die van zijn dromedaris stapte liep nog zeker een minuut met o-benen rond, en morgen zijn we gegarandeerd stijf, maar ’t was de moeite!
De struisvogels waren wel grappig. Die dieren kunnen 80 jaar oud worden en 60 km per uur lopen. Als zo’n beest je aanvalt kan je dus maar gewoon beter plat op je buik gaan liggen en hopen dat er hulp in de buurt is ;-) En nadien een struisvogelsteak gaan eten, uit wraak…
Groetjes,
Birgit
(p.s.: hou deze weblog in de gaten, want straks posten we hier nog een paar foto’s)
We waren met 9 en bijna iedereen had zijn eigen dromedaris. Erop geraken leek simpeler dan het was. Zo’n dromedaris knielt namelijk niet neer. Je moet er met een zwierige zwaai een been overgooien terwijl een Tunesiër je andere been een meter omhoog tilt. Het scheelde niet veel of we hadden allemaal een liesbreuk, maar soit, ’t is gelukt. We reden al wiebelend een klein uurtje door het Tunesische landschap met olijfbomen en cactussen, en toen werden we afgezet bij de struisvogelfarm die we ook nog gingen bezoeken. Iedereen die van zijn dromedaris stapte liep nog zeker een minuut met o-benen rond, en morgen zijn we gegarandeerd stijf, maar ’t was de moeite!
De struisvogels waren wel grappig. Die dieren kunnen 80 jaar oud worden en 60 km per uur lopen. Als zo’n beest je aanvalt kan je dus maar gewoon beter plat op je buik gaan liggen en hopen dat er hulp in de buurt is ;-) En nadien een struisvogelsteak gaan eten, uit wraak…
Groetjes,
Birgit
(p.s.: hou deze weblog in de gaten, want straks posten we hier nog een paar foto’s)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten