De laatste avond
Goeiemorgen. Hese stem. Piepkleine oogjes. Rugpijn. Stijve spieren.
Wat is de oorzaak van dit alles? Quad, voetbal, en vooral het optreden van Katerine, de dj-set van Benjamien, en de plaatselijke animatoren die plots doorhadden dat wij betere muziek draaiden. Ok, die gasten kunnen dansen, ze bewegen met een afrikaanse vibe die door hun aderen stroomt, zijn onvermoeibaar en het motiveerde mij enorm om er daar een paar naar huis te dansen. Daar ging ik, richting hoofdanimator. ‘you beautifull girl, come and dance with me…..’ en huppa, daar ging ik. Gat naar achter, borst naar voor, en geven! Plots kwam er een competitiegevoel naar boven. Het was hij, of ik. (beeld je het volgende in: niet afgeven, gaan gaan gaan, en alle luisteraars rondom ons, met opzwepend handgeklap. Ik voelde me helemaal Missy Elliot in een moderne versie van West Side Story). Toen ik in ademnood kwam, de zweetdruppels langs mijn gezicht voelde lopen (bij hem ook hoor) en er iets in mijn rug schoot, wist ik: stoppen Ann.
Heb gedaan alsof er niets aan de hand was, felicitaties in ontvangst genomen, een waterke gedronken om het vochtgehalte in mijn lichaam op peil te houden, en 10 minuten uitgerust. Als ik nu (de ochtend nadien) mijn hoofd naar links draai, moet de rest van mijn lichaam mee, anders schiet er een zenuw. Ik verdenk mezelf ervan, een lichte hernia gedanst te hebben. Auwtsj.
Zozo, er staat ondertussen een stralende zon aan de Tunesische hemel, ik ga mij een koffie en een windvrij plekje zoeken, over een paar uurtjes vliegen we terug naar Belgie.
Morgenvroeg, om 6 uur, is er weer een nieuwe ochtend.
Onvermoeibaar. Al zeg ik het zelf.
Groet, uw presentatrice Ann
Wat is de oorzaak van dit alles? Quad, voetbal, en vooral het optreden van Katerine, de dj-set van Benjamien, en de plaatselijke animatoren die plots doorhadden dat wij betere muziek draaiden. Ok, die gasten kunnen dansen, ze bewegen met een afrikaanse vibe die door hun aderen stroomt, zijn onvermoeibaar en het motiveerde mij enorm om er daar een paar naar huis te dansen. Daar ging ik, richting hoofdanimator. ‘you beautifull girl, come and dance with me…..’ en huppa, daar ging ik. Gat naar achter, borst naar voor, en geven! Plots kwam er een competitiegevoel naar boven. Het was hij, of ik. (beeld je het volgende in: niet afgeven, gaan gaan gaan, en alle luisteraars rondom ons, met opzwepend handgeklap. Ik voelde me helemaal Missy Elliot in een moderne versie van West Side Story). Toen ik in ademnood kwam, de zweetdruppels langs mijn gezicht voelde lopen (bij hem ook hoor) en er iets in mijn rug schoot, wist ik: stoppen Ann.
Heb gedaan alsof er niets aan de hand was, felicitaties in ontvangst genomen, een waterke gedronken om het vochtgehalte in mijn lichaam op peil te houden, en 10 minuten uitgerust. Als ik nu (de ochtend nadien) mijn hoofd naar links draai, moet de rest van mijn lichaam mee, anders schiet er een zenuw. Ik verdenk mezelf ervan, een lichte hernia gedanst te hebben. Auwtsj.
Zozo, er staat ondertussen een stralende zon aan de Tunesische hemel, ik ga mij een koffie en een windvrij plekje zoeken, over een paar uurtjes vliegen we terug naar Belgie.
Morgenvroeg, om 6 uur, is er weer een nieuwe ochtend.
Onvermoeibaar. Al zeg ik het zelf.
Groet, uw presentatrice Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten